اثر نوع تمرین و پیچیدگی محرک اول بر دوره بی پاسخی روانشناختی اجتماعی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر نوع تمرین تکلیف تحریک دوگانه و پیچیدگی محرک اول بر دوره بی پاسخی روانشناختی اجتماعی (sprp) دختران جوان بود. بدین منظور 32 نفر از دانشجویان دختر غیرتربیت بدنی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 0/9±21/28سال، با ویژگی های نیم کره چپ برتر، راست دست و دارای بهره هوشی هم سطح (متوسط) و بینایی همه طبیعی، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در یک طرح پژوهش پیش آزمون- پس آزمون گروه های تصادفی شرکت کردند. شرکت کننده ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین انفرادی و اجتماعی و سپس در 2 زیر گروه تکلیف تحریک دوگانه با محرک اول ساده و پیچیده تقسیم شدند. ابتدا همه زیرگروه ها طی یک دسته 16 کوششی با تکلیف آشنا شدند. در پیش آزمون، تکلیف را در دو نوبت با محرک اول ساده و محرک اول پیچیده طی 2 دسته 32 کوششی برای هر نوبت، اجرا کردند. پس از 2 دقیقه استراحت، گروه ها براساس نوع تمرین کوشش های تمرینی را طی 4 دسته 16 کوششی به انجام رساندند؛ در انتها، پس از 2 دقیقه استراحت، در پس آزمون تکلیف آزمایشی را مشابه با پیش آزمون طی 2 دسته 32 کوششی برای هر نوبت انجام دادند. طول soa همواره طی اجرا ثابت بود. زمان واکنش دوم و میزان خطای تصمیم گیری به وسیله نرم افزار دوره بی پاسخی روانشناختی مورد سنجش قرار گرفت. براساس نتایج تحلیل واریانس 4 عاملی ترکیبی (2 نوع تمرین*2 آزمون*2 پیچیدگی محرک آزمون*2 پیچیدگی محرک تمرین) با تکرارسنجش عامل آزمون و پیچیدگی محرک آزمون، پیچیدگی محرک اول بر دوره بی پاسخی روانشناختی اجتماعی اثر معنی داری نداشت، در حالی که تمرین اثر معنی داری بر sprp با محرک اول ساده و پیچیده داشت. تمرین اجتماعی به طور معنی داری اثر sprp را کاهش داد اما تمرین انفرادی اثر معنی داری نداشت. در نتیجه، پیچیدگی محرک اول بر sprp اثر ندارد، اما تمرین اجتماعی اثر sprp را کاهش می دهد.